Día 2

De -



Sabela                                                                              


Ai! Esa era eu beliscándome o brazo. Pechei os ollos e, pensando que volvería a estar na miña habitación cando os abrira de novo, leveime a sorpresa de que estaba parada nun tonel e, para máis asombro todavía, con Claudia ao meu carón. Esta agarroume e tiroume da camisa. Tardei uns segundos en saber que era iso. Entón reacionei. Íamos a un avión destino Corea do Sur! Corrín hacia o elevador que nos baixaría ao avión.
Fun a primeira en baixar, pero non a única en marabillarme co espectáculo que tiña diante: Un montón de españois subindo ao avión, pero aún mais coreanos, falando moi rápido no seu idioma. Claudia e mais eu corrimos ata o avión a ver quen chegaba antes. Subimos os nosos bultos de man e dimos os billetes á azafata que agardaba por nós enriba. Buscamos os nosos asientos e nada mais facelo, eu comecei a dar brincos na butaca. Claudia, avergoñada porque había un par de coreanos mirándonos con cara de asombro. Aínda sorrinte, parei porque a azafata comezou a facer sinais de que tiñamos que poñernos as mascarilla en caso de emerxencia e bla, bla e bla. Cansada da miña iperactividade, revolvinme no meu asiento e, sen facer caso as indicacións da azafata caín rendida polo soño. 
Momentos despois xa voábamos, e, de súpeto, présa dun pesadelo arrepiante, espertei, e vin a Claudia mirando pola ventá. Miroume con cara interrogante e eu, nada máis abrín os ollos, os volvín a pechar para sumerxirme no mundo onírico, sen decatarme de nada máis.
Claudia                                                                              



Cando abrín os ollos, todo o que podía ver era o interior dun avión. Ao meu lado, Sabela, tamén durmía. Tardei uns segundo en recordalo todo, e cado o fixen, aída parecíame demasiado incrible. Estábamos camino de Corea! Ao asomarme pola ventá, vín longas dunas de brillante area, 
rotas únicamente por peiras laterais da Cordilleira litoral de Siria, que según me dixeron, e o límite orienta de esta subrexión.
De súpeto, Sabela espertou, dando un gran brinco no seu asento. Asustada e divertida á vez, miroume cunha cara de nena boa, pero tan rápido como abrira os ollos os pechou, caendo rendida outra vez no meu ombreiro, e pocuo a pouco, eu tamén quedeime durmida.  

Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Día 8

De -
Imagen
Claudia   A nosa aventura, remataba. Aínda non podo creer que fixemos esta viaxe. Foi demasiado incrible para ser verdade. Pero é certo.  E como todas as historias, esta tamén ten final.  Almorzamos no hotel, por última vez. Non tiñamos moita présa, posto que a última mañá, era para estar nas fantásticas piscinas do hotel.  As nosas nais, preferiron outra cousa, o spa. Aínda que fose a última mañá, iso non impediría que o pasásemos xenial! Sabela Espertei e cando lembrei que hoxe marchábamos de Sídney a España, erguínme dando un chimpo na cama porque quería aproveitar moi ben a miña última mañá en Australia. Pola mañá almorzamos no hotel e decidimos que era mellor non saír del, porque necesitaríamos forzas para o vó. Ía ser de 23 horas e 55 minutos! Cando as nais nolo contaron a Claudia e a mín, case caemos da sorpresa! Claudia e máis eu collimos os nosos bañadores e fumos á gran piscina do hotel, mentres as nais se relaxaban nun spa q...
Leer más

Día 7

De -
Imagen
Claudia Xa era o último día que tiñamos enteiro para visitar Sidney. E aínda que Sabela non o sabía, tiñamos unha sorpresa para ela. Algo que xamáis imaxinaría que podería ver en persoa: coalas!  Eran os seus animais favoritos, e por fin podería velos. Pero non era o único que faríamos todo o día, non. Visitaríamos moitas outras cousas. Comezamos cos doce apóstoles, formacións rocosas de caliza golpeadas polo mar. Agora, só quedan dez dos doce “apóstoles”, pero aquelo sigue sendo impresionante.  https://es.wikipedia.org/wiki/Los_Doce_Ap%C3%B3stoles_(Victoria) Aquí podedes descubrir máis cousas sobre Os Doce Apóstoles. Sacámoslle moitas fotos, cada cal máis bonita ca a anterior, pero con moito coidado de non tocar ningunha rocha, ou de facernos dano con elas.  Logo, fumos as Blue Montains .  Nelas hai cascadas, pisicinas naturais, pobos, e miradores, dende os cales pódense apreciar vistas coma a da foto. E por último…  Byron Ba...
Leer más

Día 1

De -
Imagen
Claudia Aínda non podo crelo. E que non podo. Sucedeu fai dous días. Era o tres de abril de dous mil vinte, o último día do trimestre, e polo tanto, daban as notas.  Recoñezo que estaba moi nerviosa, e con bastante medo de que puidesen ser malas, pero cando as vin… Eran fantásticas! Estaba moi orgullosa de mi mesma, sentía que o fixen ben, pero non estaba segura de que fose verdade. Pero aí as tiña, era a probra irrefutable. Os meus pais, sorrían contentos. E  naquel momento, non me imaxinaba o que ía pasar… Dende sempre quixen ir a Corea, aínda que parecíame un sono moi tolo, que non se podería cumplir. Por iso, non me esperaba o que me diría a miña nai a continuación :  Claudia, fixécheo moi ben. Agora mesmo acabo de falar coa nai de Sabela, e parece que a súa filla tamén. Queríamos agasallaros con algo que xamáis vaiades a esquecer, porque as dúas traballachedes moito, e iso tampouco se esquéce. Por iso, en Semana Santa, iremos as catro, onde máis queredes ir....
Leer más